کاشت ۲۲ هزار گونه گیاهی در کمربند سبز گل گهر به سیرجان
این مرکز برای انجام وظایف خود جهت ارائه خدمات علمی و اجرایی به جامعه طی نیم قرن فعالیت، همواره حضور فعال در عرصه‌های منابع طبیعی داشته است. ایجاد کمربند سبز گل گهر به سیرجان از طرح‌های موفق این مرکز می باشد که با راهبری دکتر حمیدرضا ناصری، استادیار مرکز تحقیقات بین‌المللی بیابان و با همکاری شرکت معدنی و صنعتی گل گهر سیرجان به ثمر نشسته است. طرح ایجاد کمربند سبز گل گهر به سیرجان در مسیر اصلی سیرجان به شیراز موضوع قرار داد مابین معاونت پژوهشی دانشگاه تهران و شرکت معدنی و صنعتی گل گهر سیرجان است که مورد تقاضای این شرکت و همچنین بسیاری از شهروندان سیرجان بوده است.
مطالعات اولیه این طرح در اواخر سال ۱۳۹۶ توسط مرکز تحقیقات بین‌المللی بیابان کلید خورد، همچنین برنامه اجرایی آن در سال ۱۳۹۷ آغاز شد. در این طرح ۳۰ کیلومتر از مسیر ۵۰ کیلومتری شهر سیرجان تا جاده اختصاصی شرکت معدنی و صنعتی گل گهر به شکل کمربند سبز تحت عملیات کاشت گونه‌های مختلفی از درخت، درختچه و بوته‌ای‌ها قرار گرفت. در اجرای این طرح دو چالش اصلی وجود داشت: بیابانی بودن محدوده طرح و وجود اراضی شور در این مسیر و همچنین کمبود بارندگی از چالش‌های اجرای این طرح بود که البته به مدد برنامه‌ریزی اصلاحی در خاک توسط تیم مطالعه کننده و به‌کارگیری روش‌ها و مواد مختلفی چون هیدروژل، سبک‌سازی بافت خاک، اسید هیومیک و پلیمر بستر مناسبی برای کاشت گونه‌های مختلف ایجاد شد. با تلاش‌های صورت گرفته در نهایت ۲۲ هزار پایه از گونه‌های مختلف نظیر گز شاهی، شورگز، قره داغ، زیتون تلخ، بادام کوهی، اکالیپتوس، آتریپلکس و.... بر اساس ویژگی‌های خاک کاشت شد.
این طرح با کمترین تلفات و با همکاری تنگاتنگ مدیران شرکت معدنی و صنعتی گل گهر و مرکز تحقیقات بین‌المللی بیابان دانشگاه تهران به نتیجه رسیده است و هم اکنون محدوده اجرای طرح در مسیر جاده سیرجان به گل گهر چشم‌اندازی بهتری پیدا کرده است که علاوه بر کارکرد فضای سبز، موجبات گسترش فرهنگ حفاظت از محیط زیست را بین جامعه محلی، کارکنان معدن و شهروندان سیرجان در منطقه فراهم آورده است. با موفقیت این طرح در فاز اول که ایجاد فضای سبز در راستای مسئولیت‌های اجتماعی شرکت صنعتی و معدنی گل گهر بوده است، فازهای تکمیلی جهت ایجاد فضای سبز به مساحت سه هزار هکتار از اراضی مجاور به معادن گل گهر در حال انجام است. این طرح الگویی در جهت مدیریت علمی و به کارگیری دانش فنی در جهت رفع نیازهای بخش صنعت در حوزه محیط‌زیست و منابع طبیعی می‌باشد که در یک محیط پر چالش بیابانی به سرانجام رسیده است.